نمایشگاه غرور: یک رمان بدون قهرمان یک رمان ویلیام مکپیس ثکری است که برای اولین بار در سال 1847-1848 منتشر شد و در اواخر قرن نوزدهم بریتانیا به جامعه ماجرا پرداخت. عنوان کتاب از جان بانیان داستان تمثیلی پیشرفت زائران ، اولین بار در سال 1678 منتشر شد و هنوز هم در زمان رمان Thackerays به طور گسترده ای خوانده شده است. نمایشگاه غم انگیز اشاره به توقف در طول پیشرفت زائران: منصفانه بی پایان در شهر به نام Vanity، که به معنای نشان دادن وابستگی گناه آلود انسان به چیزهای دنیوی است. این رمان در حال حاضر یک کلاسیک است و چندین اقتباس از فیلم را الهام بخش ساخته است.
خرید کتاب بازار خودفروشی
جستجوی کتاب بازار خودفروشی در گودریدز
معرفی کتاب بازار خودفروشی از نگاه کاربران
این یکی از کلاسیک ویکتوریا است که به عنوان یک کودک خوانده می شود، احتمالا در سن 13 یا 14 سالگی (قطعا نه بزرگتر)؛ تاریخ 1999 اشاره به خواندن دوم، زمانی که من در خانه من تحصیل دختران من در ادبیات بریتانیا، و احساس کردم که من نیاز به بازنگری در این یکی. اگرچه این Thackerays رمان شناخته شده ترین است، اما نه تنها او؛ اما آن را تنها یکی از Ive خوانده شده (اگر چه من داستان کوتاه عالی خود را خوانده اند @ Dennis Haggertys همسر، @ که در مجموعه کلماتی کوتاه انگلیسی بزرگ است). در 784 صفحه، این رمان پرشور است، شروع به حدود 1811 یا بیشتر وقتی Thackeray متولد شد و تا زمانیکه کتاب در سال 1848 برای اولین بار منتشر شد، شخصیت اصلی خود بکی شارپ است که در ابتدا به عنوان یک بیکاری شارپ اجتماعی شناخته می شود که ما برای اولین بار به عنوان یک دختر نوجوان ملاقات می کنیم. یعنی دانشجویی است که باید برای تحصیل خود کار کند) در یک مدرسه شبانه روزی که به دختران متوسط و طبقه بالا میرود. اما تعدادی از شخصیت های دیگر نیز وجود دارد (از جمله Amelia Sedley، مدرسه Beckys و خانواده اش، خانواده کراولی که بکی آن را اداره می کند و افسران ارتش ویلیام Dobbin و جورج Osborne وجود دارد) وجود دارد. چند نفر از این افراد بسیار دوست داشتنی هستند و آنها قصد ندارند. هدف اصلی Thackerays در اینجا نگه داشتن جامعه شناخته شده کلاس، آگاه و پولی وسواس به حال روزه داری است - با دزدی، کم بودن آن و بی تفاوتی آن به شخصیت واقعی یا اخلاق، و پرداختن به آنها خدمات لبنانی ریاکارانه - تا به خوبی مریض می شود. (و اختلاف زیادی بین این سطح جامعه برتر در سال 2017 و در سال 1848 وجود ندارد.) او عنوانش را از John Bunyans Pilgrims Progress می گیرد، کار تقریبا به عنوان خواننده اصلی او به عنوان کتاب مقدس آشنا است؛ و آنچه که او اساسا در رمان نشان می دهد این است که سرزمین فوقانی انگلیس در روز او تصویر اخلاقی نمایشگاه غم انگیز Bunyans است. به لحاظ شکل ظاهری، Thackeray، هر چند او در دوران زمانی که مدرسه رمانتیک در ادبیات غالب بود، خود را یک پروتئین -واقع گرا. مشاهدۀ او از جامعه، شخصیت و زندگی روزمره بسیار برجسته است و او به عقل می اندیشد و نه در درجه اول احساسات. طنز افسانه ای یکی از اسلحه های اصلی وی است (ادراک طنز، البته یک کار فکری است)، همانطور که برای طنزنویسان کلاسیک مانند جووالن و بسیاری از نویسندگان دوره ی نئوکلاسیک 1688-1789 بود. (او تصادفی نیست که او احساسات عمیقی برای قرن 18 داشت.) حتی به عنوان یک کودک، من می توانم تفاوت های مهمی را در نحوه ی نوشته Thackeray در مقایسه با رمان های Id که توسط معشوقه ی رمانتیک او، دیکنز خوانده می شود، تشخیص دهم. (با این حال، دو مرد دوست قدیم بودند - آنها در سال 1858 نزاع کردند، اما در مدت کوتاهی قبل از Thackeray درگذشت، واقعیتی که دیکنز پس از آن سپاسگزار بود.) هس نیز به شدت علاقه مند به تکنیک نفوذ و نوشتن مستقیم به خواننده بود؛ این در مورد داستان های قرن نوزدهم (گرچه از منتقدان مدرن نادیده گرفته می شود) غیر معمول نبود و من معمولا آن را در دوزهای معقول ذکر نمی کنم، اما Thackeray، IMO، تمایل دارد تا آن را بیش از حد حمل کند. (هرچند اولین نسخه این رمان که اولین بار آن را خوانده ام، بیشتر از این است؛ نسخه دوم، برخی از آن ها را از بین می برد؛ Thackeray قدیمی تر آن را بهبود بخشید و من موافقم.) این می تواند به درستی گفته می شود که Thackeray، حداقل در اینجا، نشان می دهد درک عمیقا بدبینانه و حتی سرسخت و زردرنگ از زندگی انسان و شخصیت انسان است. (این به خصوص در پایان به نظر می رسد، اگر چه من به بحث در مورد آن به طور دقیق تر، برای جلوگیری از spoilers). اثر این می تواند افسرده است، اگر چه نه چندان که در برخی از رمانهای توماس هاردی، در نسل بعدی . و علی رغم تقدیر از عنوان \"بنیان\"، در اینجا محتوای معنوی و ادراکی زیادی وجود ندارد. (یک استثناء جزئی نسبت به همه این یکی از شخصیت های کوچک، خانم جین است که ظاهرا انجیلی است و هرچند در بیشتر موارد مثبت، دلسوز و احترام بیشتری نسبت به نویسنده رفتار می کند بیشتر از شخصیت های او؛ از شخصا واقعا خوب است که بقیه ما باید باشد، اما همانطور که گفتم، یک شخصیت کوچک وجود دارد.) من هرگز از خواندن این رمان پشیمان نشدم؛ من متوجه شدم که چهار ستاره به اندازه کافی قابل توجه و پاداش داده است. اما شخصیت های ناخوشایند بسیاری از شخصیت ها و چشم انداز به طور کلی نابهنگام من را از دادن ستاره پنجم نگه داشت و Thackeray هرگز نویسنده شد من می خواستم به خواندن بیشتر، بر خلاف برخی از نویسندگان ویکتوریا دیگر او.
مشاهده لینک اصلی
@ چه کسی از ما می تواند بگوید چقدر غرور در گرمی ترین توجه ما به دیگران است و عشق ما خودخواه است؟ ... او [آقای آزبورن] به طور جدی معتقد بود که همه چیز او درست است، او باید در تمام موارد، راه خود را داشته باشد، و مانند خشم صدف یا مار، نفرت او، از بین رفته، مسلح و سمی، علیه هر چیزی مانند مخالفت. او از تنفر او، به عنوان از هر چیز دیگری افتخار بود. همیشه حق باقی می ماند، همیشه به جلو رفتن و هرگز شک: آیا این ویژگی های بزرگ نیست که با آن ناپایداری رهبری را در جهان می گیرد؟ نویسنده نویسنده به نام VANITY FAIRa رمان بدون قهرمان @ که به اندازه کافی درست است - به عنوان گزیده ای فوق نشان می دهد که این داستان شامل بسیاری از مردان و بیهوده، احمق و خودخواه، چند شخصیت خوب است، اما در نهایت هنوز شخصیت های احمقانه و خودخواهانه و یکی از ضد قهرمانان عجیب و غریب در شخص بکی شارپ بدنام است. با این حال، کتاب قدرت واقعی، نیروی محرکه آن و کیفیت آن را یک کلاسیک ادبی پایدار ساخته است که در هیچ یک از کاراکترهای گسسته آن نهفته است، اما در ارزیابی عالی و غیرمنتظره، بیتوجهی و بدبینانه ای ازVanity Fair @ خود این مکان فریبنده ای که برای جامعهpolite @ از زمان در نظر گرفته شده است. اگرچه رمان ممکن است یک قهرمان نداشته باشد، این طرح یک طرح دارد و به دلیل اینکه نبرد نهایی جنگ ناپلئونی در واترلو است، طرح شامل بسیاری از تکه های رنگ، هیجان، و حتی یک تکه تراژدی است. با این حال، اکثریت قریب به اتفاق کتاب «Drama room drama @» است که به دنبال پیروی از «بکی شارپ»، یک یتیم جادوگر و شجاع است که مصمم به انجام آن چیزی بود که در آن زمان برای یک فردی که در آن دوران بود، ناپدید شد. نردبان اجتماعی طولانی که او برای رسیدن به اهدافش به کار خواهد رفت، اکثریت ادویه و شادابی این داستان سرگرم کننده را فراهم می کند. این یک داستان بسیار طولانی است، اما اغلب اوقات اغراق می کند و اغراق آمیز است، اما همیشه چیزی است که باعث می شود این حرکت های دیوانه لذت بخش باشد. همانطور که بکی بغرنج و منحصر به فرد است، او در نهایت تنها وسیله ای است که اجازه می دهد نویسنده سرگرم کننده ی بی نظیر در فضیلت، حرص و طمع و کمال عظیم جامعه است. Thackeray مشاهدات اجتماعی جین آستنز PRIDE AND PREJUDICE را در اختیار شما قرار می دهد و آنها را کاملا تشخیص می دهد، آنها را افزایش می دهد و تقریبا به طور کامل بدون رحمت در آداب و رسوم، رفتارها و مؤسساتVanity Fair می گیرد. @ آموزش و پرورش، حرفه ها، دوست داشتنی، تمام جنبه های عشق و ازدواج، و به ویژه، گرفتن و نگهداری پول به شیوه ای شبیه سازی شده است، سرگرمی های عالی و همچنین بینش های بریده تر را فراهم می کند. در نهایت، Thackeray ممکن است کار خود را کمی کوچکتر انجام داده است - آن را بسیار جالب خواهد بود بدانید که چه چیزی او را از این پیشنهاد می کند که شاید عمل نویسندگی بزرگترین حیله گر همه است.
مشاهده لینک اصلی
Vanity Fair گاهی اوقات بهترین رمان انگلیسی است که تا به حال نوشته شده است، اما آن را کاملا نمی باشد. Middlemarch راه بهتر است. صادقانه، VF ها حتی در بالای ده ها نفر نیستند. پس چرا مردم آن را خیلی دوست دارند؟ به خاطر بکی شارپ کدام خنده دار است، چرا که این چیزی نیست که قرار است در مورد آن اتفاق بیافتد. Becky Sharp به Thackeray به عنوان شیطان به میلتون است. این بحث در هر دو مورد صورت گرفته است که نویسنده مخفیانه ما را به خواندن شخصیت های به یاد ماندنی خود ترغیب می کند، اما این درست نیست - یا حداقل آن را آسان نمی کند. در حالی که هر دو بر داستان هایشان غلبه می کنند، هر دو نویسنده به وضوح با این واقعیت که این اتفاق افتاده ناراحت هستند. Vanity Fair واقعا شکل نگرفت، تا زمانی که Thackeray آن را به یک زندگینامه تبدیل کرد: داستان آملیا / Dobbins، که او فکر می کرد بعد از hed ارائه چند فصل اول و که باعث تاخیر هشت ماهه در حالی که او دوباره تنظیم داستان، عاشقانه دوستانه با همسر دوستانش. Dobbins بر اساس خود است. و داستان آنها مقیاس مهم برای Beckys است؛ بدون آن، این رمان یک کار سبک تر در مورد یک femme fatale است، مسلما سرگرم کننده تر، اما کمتر مهم است. با اینها، در ادبیات واقعگرایانه به یک نقطه عطف درخشان تبدیل می شود که یکی از آن ها بی نظیر بر جنگ و آمريکا تأثیر می گذارد. Peace.But Amelia و Dobbins از جمله milquetoasts است که بکی اصرار بر فرار از کتاب است. آنها خوب هستند و شما آنها را ریشه می گذارید، اما در فصل های خود ... شما می خواهید آن را به Amelia frenemy.And Thackeray به حمل بکی، دوباره و دوباره، زشت (مشاهده اسپویلر) [حمله او بیشتر استدلال در او است به طور مداوم نتوانسته عشق خود را به پسر خود، که گناه مرگبار در رمان های ویکتوریا است همانطور که در بقیه آنها است. برای گمراه کردن فرزندان خود گهگاه پدر می شود؛ هرگز مادر نیست اما همچنین این گذرگاه مرگبار در انتهای رمان است که در آن او به طور مدافعانه نسبت به مدرسه قدیمی و پری دریایی مقایسه می کند: «آیا [نویسنده] یکبار قوانین مودب را فراموش کرد و به هیولاهای غول پیکر بیش از آب نشان داد؟ نه! کسانی که دوست دارند ممکن است تحت امواج که بسیار شفاف هستند نگاه کنید و آن را در معرض تحریک و تردید قرار دهید، شیطنت آمیز و پراکنده، در میان استخوان ها و یا پیچ خوردن در اطراف اجساد، اما بالاتر از خط افقی، من می خواهم، همه چیز مناسب نیست؟ احساس می کند Thackeray مجازات Becky برای پذیرش کتاب است که هd سعی تلاش خود را. او به نظر می رسد گیج شده است: مانند او می خواهد کل رمان یک اخلاق است، و تنها در حال حاضر متوجه است که آن شکست خورده است که. (به یاد داشته باشید که این کتاب نمی تواند دوباره مورد استفاده قرار گیرد؛ در اقساط منتشر شد و همه قبلا آنها را خوانده بودند.) همچنین پایان را نیز در نظر بگیرید. بکی یک لحظه از بزرگواری دارد و Dobbins و Amelia را متقاعد می کند. سپس او به اطراف میرود و Jos را می کشد (سعی کنید استدلال کنید که او او را قتل نکرد. Thackeray ممکن است این را نگوید، اما او کمی شکایت می کند.) کدام احساس شما را صادقانه تر می کند؟ چه چیزی بکی را دوست دارد؟ زن زن محاسبه کننده و غیر اخلاقی را که ممکن است در آن زمان (اما احتمالا نه) درگیر امور بی شماری باشد، نشان می دهد، اما آیا این حس را می دانید که یک قاتل را می بینید؟ کتاب Thackerays از او دور شده و او را به تلاش برای ربودن به او خیانت می کند. (مخفی کردن اسپویلر)] مقایسه این با Middlemarch، همچنین یک رمان واقع گرای برجسته، و همچنین یکی در اقساط منتشر شده، اما یکی که در آن کاملا روشن است که الیوت کل طرح، موضوع توسط موضوع، کاملا از ابتدا برنامه ریزی شده است. الیوت هرگز کتابش را از او نمی گیرد. و هنگامی که من آن را می گویم، و هنگامی که شما در نظر بگیرید که Middlemarch شامل هیچ شخصیت به عنوان قانع کننده به عنوان Becky شارپ - او را به Dorothea نفرت - آن را به نظر می رسد مانند تخفیف Vanity ممکن است سرگرم کننده تر از Middlemarch، اما آن نیست. Thackerays حس طبیعت انسان را به عنوان قوی به عنوان Eliots (یا به عنوان Tolstoys) قوی نیست، و رمان به عنوان رضایت بخش نیست. خوب است، زیرا بکی شارپ از جایی در مغز Thackerays فرار کرد و از او گرفتار شد. چه چیزی به او تعلق دارد، درست است.
مشاهده لینک اصلی
من از این کتاب با ترس و وحشت از این که خیلی بلند بود و خیلی زود نوشته بود، نزدیک شدم. آماده بودم که بارها و بارها خسته ام اما واقعا از آن لذت بردم. من حدود ده هفته خواندن را گذراندم و این زمان بسیار پر از زندگی من بود، بنابراین احتمالا در شرایط عادی خیلی طول نکشید. من به طور خاص علاقه مند به پایان دادن به عنوان انتظار می رود که شخصیت زن خواهد شد شخصیت که بیشتر به دلیل غرور رنج می برد - اما این نبود! من این داستان را خیلی دوست داشتم که حتی ممکن است یک بار خوانده شده - برای من کمی نادری را در نظر بگیرم!
مشاهده لینک اصلی
Il خیرخواه من در مورد آن است که این، دوستان و همراهان شما از طریق فضاهای مختلف از غرور نمایشگاه ها، مغازه ها و نشان می دهد، در مجموعه خیره کننده ترین تلفن های موبایل و نور خوش قلبی، و سپس همه به خانه بازگشت آنها را به تنهایی غم خود را. @ از زمانی که یک کلاسیک را خواندم، مدتی گذشت. آیا متوجه خواهید شد که همه چیز ناگهانی می تواند چیزی را که دوست داری رنج ببرد؟ در اینجا، به من این اتفاق افتاد. من می خواستم این و آن را بخوانم، می خواستم ادبیات جدی روسی را شروع کنم، می خواستم فلوبر را بخوانم، می خواستم دیکنز را دوباره بخوانم. و سپس ناگهان وقتی که آنها را در جلوی آنها یافتم، دیگر نمی خواستم آنها را بخوانم. من آنها را بر روی میز به عنوان گرد و غبار مانند اسباب بازی های شکسته فراموش کرده ام. من معتقد هستم بخش مهمی از این امور مربوط به خستگی مداوم سال تحصیلی است. و اکنون، با به پایان رساندن عادت غرور، متوجه شدم که چقدر واقعا کلاسیک را نفهمیدم. فکر نمی کنم بتوانم عادلانه به شاهکار Thackeray برسم. کتاب هایی وجود دارد که صحبت کردن آنها نسبتا آسان است، حتی اگر آنها آنها را عمیقا دوست داشته باشند، اما عادلانه بودن آن، حداقل برای من یکی از آن ها نیست. بخشی از آن به دلیل مول و درهم و برهم است که من معتقدم، اما همچنین به دلیل آن را به من یادآوری شده از چقدر عشق به قرن نوزدهم toms. هر کس زمان خود را مورد علاقه خود را داشته است و من همیشه سرگرم کننده و دوئل را دوست داشتم. بیایید بدون نمایش را ببینیم: زیرنویس هرگز مربوط نیست. نمایشگاه غرور، در همه جا و برای همه، یک داستان قهرمانانه است. چطور میتونم بقیه باشم؟ مناطقی که شخصیت های ما در آن قرار دارند با احساسات بد و بدبختانه اشباع می شوند. آنها نگاه می کنند، لبخند می زنند، گول زدن می کنند و بیشتر و کمتر صحبت می کنند. با این حال، در یک نگاه دوم، این پمپ، این لبخند open-end بسیار ... فاسد شده است. بحث شایعات به نفع خود خطاب می شود، خنده پسند به طوری مضحک چگونه نادرست و پمپ از اتاق و لباس می آید علاوه بر شمع بدهی که غالب شخصیت های خود می باشد. این @ revolution @ به عنوان غیرقابل خواندن خواندن خواندن است. دروغ، ليبراليسم، لكنت، لينكنا، انتقاد بسيار آسان است، اما در اينجا فقط به همان اندازه اهميت دارد كه درگير شود. این خیلی غم انگیز است، اما درست است. چند نفر می توانند بگویند که هرگز این نکته ها را ندیده اند؟ بهتر است پاسخ ندهید و حتی دروغگو نباشید. واقعیت این است که ماکیاسی های در حال انجام بکی در هزینه همسایه جذاب هستند. من حتی نمیتونستم ازش متنفرم خیلی خنده دار بود که ببیند سیم از عروسک هایش را کشف می کند، وانمود می کند که قربانیانش را گول می زند و مانند یک بازیگر فاسد گریه می کند. من نمی دانم که من در مورد من چه می گویند، اما ... Amelia بسیار عجیب و غریب بود. Amelia، با ابتکار او، آزادی آزاد او، عشق بدون قید و شرط، اغلب غیر قابل تحمل بود. ذهن و حماقت درباره Dobbin چیست؟ فقرا Dobbin با، با عشق بی قید و شرط او و بدون امید و وفاداری خود را assoluta.Ã غیر ممکن نیست به دور از محله های فریب او انجام می شود، از داستان های او، و با جاذبه های بدنام خود را. Thackeray شخصیت های خود را در یک روش عالی مشخص می کند و ما را به شیوه ای بسیار آهسته نشان می دهد که در چه حد فروتنی است. و هیچکدام از ما از این انتقاد از مطالعه حذف نشده اند؛ چرا که هر کس که کمتر، همه ما بخشی از منصفانه است. Ah، Vanitas vanitatum! چه کسی از ما در این دنیا خوشحال است؟ چه کسی تا به حال خواسته های خود را برآورده کرده است و یا با رضایت آنها راضی است؟ بیایید، بچه ها، پرده ها را برداریم و عروسک ها را بگذاریم: کمدی تمام شده است. آخرین چیزی: نسخه من نادرست است. بخش زیبایی شناختی رمانهای بور به خوبی ترجمه شده است. همان طوری که متن چاپ شد، شوخی به نظر من فروتنانه من است. اما اگر شما بتوانید روی این چشمان بسته بشوید، اعتقاد دارم که شما نمیتوانید همان کار را با ترجمه انجام دهید، که من فکر میکنم عدالت را به رمان تحمیل نکنم.
مشاهده لینک اصلی
کتاب های مرتبط با - کتاب بازار خودفروشی
خرید کتاب بازار خودفروشی
جستجوی کتاب بازار خودفروشی در گودریدز
مشاهده لینک اصلی
@ چه کسی از ما می تواند بگوید چقدر غرور در گرمی ترین توجه ما به دیگران است و عشق ما خودخواه است؟ ... او [آقای آزبورن] به طور جدی معتقد بود که همه چیز او درست است، او باید در تمام موارد، راه خود را داشته باشد، و مانند خشم صدف یا مار، نفرت او، از بین رفته، مسلح و سمی، علیه هر چیزی مانند مخالفت. او از تنفر او، به عنوان از هر چیز دیگری افتخار بود. همیشه حق باقی می ماند، همیشه به جلو رفتن و هرگز شک: آیا این ویژگی های بزرگ نیست که با آن ناپایداری رهبری را در جهان می گیرد؟ نویسنده نویسنده به نام VANITY FAIRa رمان بدون قهرمان @ که به اندازه کافی درست است - به عنوان گزیده ای فوق نشان می دهد که این داستان شامل بسیاری از مردان و بیهوده، احمق و خودخواه، چند شخصیت خوب است، اما در نهایت هنوز شخصیت های احمقانه و خودخواهانه و یکی از ضد قهرمانان عجیب و غریب در شخص بکی شارپ بدنام است. با این حال، کتاب قدرت واقعی، نیروی محرکه آن و کیفیت آن را یک کلاسیک ادبی پایدار ساخته است که در هیچ یک از کاراکترهای گسسته آن نهفته است، اما در ارزیابی عالی و غیرمنتظره، بیتوجهی و بدبینانه ای ازVanity Fair @ خود این مکان فریبنده ای که برای جامعهpolite @ از زمان در نظر گرفته شده است. اگرچه رمان ممکن است یک قهرمان نداشته باشد، این طرح یک طرح دارد و به دلیل اینکه نبرد نهایی جنگ ناپلئونی در واترلو است، طرح شامل بسیاری از تکه های رنگ، هیجان، و حتی یک تکه تراژدی است. با این حال، اکثریت قریب به اتفاق کتاب «Drama room drama @» است که به دنبال پیروی از «بکی شارپ»، یک یتیم جادوگر و شجاع است که مصمم به انجام آن چیزی بود که در آن زمان برای یک فردی که در آن دوران بود، ناپدید شد. نردبان اجتماعی طولانی که او برای رسیدن به اهدافش به کار خواهد رفت، اکثریت ادویه و شادابی این داستان سرگرم کننده را فراهم می کند. این یک داستان بسیار طولانی است، اما اغلب اوقات اغراق می کند و اغراق آمیز است، اما همیشه چیزی است که باعث می شود این حرکت های دیوانه لذت بخش باشد. همانطور که بکی بغرنج و منحصر به فرد است، او در نهایت تنها وسیله ای است که اجازه می دهد نویسنده سرگرم کننده ی بی نظیر در فضیلت، حرص و طمع و کمال عظیم جامعه است. Thackeray مشاهدات اجتماعی جین آستنز PRIDE AND PREJUDICE را در اختیار شما قرار می دهد و آنها را کاملا تشخیص می دهد، آنها را افزایش می دهد و تقریبا به طور کامل بدون رحمت در آداب و رسوم، رفتارها و مؤسساتVanity Fair می گیرد. @ آموزش و پرورش، حرفه ها، دوست داشتنی، تمام جنبه های عشق و ازدواج، و به ویژه، گرفتن و نگهداری پول به شیوه ای شبیه سازی شده است، سرگرمی های عالی و همچنین بینش های بریده تر را فراهم می کند. در نهایت، Thackeray ممکن است کار خود را کمی کوچکتر انجام داده است - آن را بسیار جالب خواهد بود بدانید که چه چیزی او را از این پیشنهاد می کند که شاید عمل نویسندگی بزرگترین حیله گر همه است.
مشاهده لینک اصلی
Vanity Fair گاهی اوقات بهترین رمان انگلیسی است که تا به حال نوشته شده است، اما آن را کاملا نمی باشد. Middlemarch راه بهتر است. صادقانه، VF ها حتی در بالای ده ها نفر نیستند. پس چرا مردم آن را خیلی دوست دارند؟ به خاطر بکی شارپ کدام خنده دار است، چرا که این چیزی نیست که قرار است در مورد آن اتفاق بیافتد. Becky Sharp به Thackeray به عنوان شیطان به میلتون است. این بحث در هر دو مورد صورت گرفته است که نویسنده مخفیانه ما را به خواندن شخصیت های به یاد ماندنی خود ترغیب می کند، اما این درست نیست - یا حداقل آن را آسان نمی کند. در حالی که هر دو بر داستان هایشان غلبه می کنند، هر دو نویسنده به وضوح با این واقعیت که این اتفاق افتاده ناراحت هستند. Vanity Fair واقعا شکل نگرفت، تا زمانی که Thackeray آن را به یک زندگینامه تبدیل کرد: داستان آملیا / Dobbins، که او فکر می کرد بعد از hed ارائه چند فصل اول و که باعث تاخیر هشت ماهه در حالی که او دوباره تنظیم داستان، عاشقانه دوستانه با همسر دوستانش. Dobbins بر اساس خود است. و داستان آنها مقیاس مهم برای Beckys است؛ بدون آن، این رمان یک کار سبک تر در مورد یک femme fatale است، مسلما سرگرم کننده تر، اما کمتر مهم است. با اینها، در ادبیات واقعگرایانه به یک نقطه عطف درخشان تبدیل می شود که یکی از آن ها بی نظیر بر جنگ و آمريکا تأثیر می گذارد. Peace.But Amelia و Dobbins از جمله milquetoasts است که بکی اصرار بر فرار از کتاب است. آنها خوب هستند و شما آنها را ریشه می گذارید، اما در فصل های خود ... شما می خواهید آن را به Amelia frenemy.And Thackeray به حمل بکی، دوباره و دوباره، زشت (مشاهده اسپویلر) [حمله او بیشتر استدلال در او است به طور مداوم نتوانسته عشق خود را به پسر خود، که گناه مرگبار در رمان های ویکتوریا است همانطور که در بقیه آنها است. برای گمراه کردن فرزندان خود گهگاه پدر می شود؛ هرگز مادر نیست اما همچنین این گذرگاه مرگبار در انتهای رمان است که در آن او به طور مدافعانه نسبت به مدرسه قدیمی و پری دریایی مقایسه می کند: «آیا [نویسنده] یکبار قوانین مودب را فراموش کرد و به هیولاهای غول پیکر بیش از آب نشان داد؟ نه! کسانی که دوست دارند ممکن است تحت امواج که بسیار شفاف هستند نگاه کنید و آن را در معرض تحریک و تردید قرار دهید، شیطنت آمیز و پراکنده، در میان استخوان ها و یا پیچ خوردن در اطراف اجساد، اما بالاتر از خط افقی، من می خواهم، همه چیز مناسب نیست؟ احساس می کند Thackeray مجازات Becky برای پذیرش کتاب است که هd سعی تلاش خود را. او به نظر می رسد گیج شده است: مانند او می خواهد کل رمان یک اخلاق است، و تنها در حال حاضر متوجه است که آن شکست خورده است که. (به یاد داشته باشید که این کتاب نمی تواند دوباره مورد استفاده قرار گیرد؛ در اقساط منتشر شد و همه قبلا آنها را خوانده بودند.) همچنین پایان را نیز در نظر بگیرید. بکی یک لحظه از بزرگواری دارد و Dobbins و Amelia را متقاعد می کند. سپس او به اطراف میرود و Jos را می کشد (سعی کنید استدلال کنید که او او را قتل نکرد. Thackeray ممکن است این را نگوید، اما او کمی شکایت می کند.) کدام احساس شما را صادقانه تر می کند؟ چه چیزی بکی را دوست دارد؟ زن زن محاسبه کننده و غیر اخلاقی را که ممکن است در آن زمان (اما احتمالا نه) درگیر امور بی شماری باشد، نشان می دهد، اما آیا این حس را می دانید که یک قاتل را می بینید؟ کتاب Thackerays از او دور شده و او را به تلاش برای ربودن به او خیانت می کند. (مخفی کردن اسپویلر)] مقایسه این با Middlemarch، همچنین یک رمان واقع گرای برجسته، و همچنین یکی در اقساط منتشر شده، اما یکی که در آن کاملا روشن است که الیوت کل طرح، موضوع توسط موضوع، کاملا از ابتدا برنامه ریزی شده است. الیوت هرگز کتابش را از او نمی گیرد. و هنگامی که من آن را می گویم، و هنگامی که شما در نظر بگیرید که Middlemarch شامل هیچ شخصیت به عنوان قانع کننده به عنوان Becky شارپ - او را به Dorothea نفرت - آن را به نظر می رسد مانند تخفیف Vanity ممکن است سرگرم کننده تر از Middlemarch، اما آن نیست. Thackerays حس طبیعت انسان را به عنوان قوی به عنوان Eliots (یا به عنوان Tolstoys) قوی نیست، و رمان به عنوان رضایت بخش نیست. خوب است، زیرا بکی شارپ از جایی در مغز Thackerays فرار کرد و از او گرفتار شد. چه چیزی به او تعلق دارد، درست است.
مشاهده لینک اصلی
من از این کتاب با ترس و وحشت از این که خیلی بلند بود و خیلی زود نوشته بود، نزدیک شدم. آماده بودم که بارها و بارها خسته ام اما واقعا از آن لذت بردم. من حدود ده هفته خواندن را گذراندم و این زمان بسیار پر از زندگی من بود، بنابراین احتمالا در شرایط عادی خیلی طول نکشید. من به طور خاص علاقه مند به پایان دادن به عنوان انتظار می رود که شخصیت زن خواهد شد شخصیت که بیشتر به دلیل غرور رنج می برد - اما این نبود! من این داستان را خیلی دوست داشتم که حتی ممکن است یک بار خوانده شده - برای من کمی نادری را در نظر بگیرم!
مشاهده لینک اصلی
Il خیرخواه من در مورد آن است که این، دوستان و همراهان شما از طریق فضاهای مختلف از غرور نمایشگاه ها، مغازه ها و نشان می دهد، در مجموعه خیره کننده ترین تلفن های موبایل و نور خوش قلبی، و سپس همه به خانه بازگشت آنها را به تنهایی غم خود را. @ از زمانی که یک کلاسیک را خواندم، مدتی گذشت. آیا متوجه خواهید شد که همه چیز ناگهانی می تواند چیزی را که دوست داری رنج ببرد؟ در اینجا، به من این اتفاق افتاد. من می خواستم این و آن را بخوانم، می خواستم ادبیات جدی روسی را شروع کنم، می خواستم فلوبر را بخوانم، می خواستم دیکنز را دوباره بخوانم. و سپس ناگهان وقتی که آنها را در جلوی آنها یافتم، دیگر نمی خواستم آنها را بخوانم. من آنها را بر روی میز به عنوان گرد و غبار مانند اسباب بازی های شکسته فراموش کرده ام. من معتقد هستم بخش مهمی از این امور مربوط به خستگی مداوم سال تحصیلی است. و اکنون، با به پایان رساندن عادت غرور، متوجه شدم که چقدر واقعا کلاسیک را نفهمیدم. فکر نمی کنم بتوانم عادلانه به شاهکار Thackeray برسم. کتاب هایی وجود دارد که صحبت کردن آنها نسبتا آسان است، حتی اگر آنها آنها را عمیقا دوست داشته باشند، اما عادلانه بودن آن، حداقل برای من یکی از آن ها نیست. بخشی از آن به دلیل مول و درهم و برهم است که من معتقدم، اما همچنین به دلیل آن را به من یادآوری شده از چقدر عشق به قرن نوزدهم toms. هر کس زمان خود را مورد علاقه خود را داشته است و من همیشه سرگرم کننده و دوئل را دوست داشتم. بیایید بدون نمایش را ببینیم: زیرنویس هرگز مربوط نیست. نمایشگاه غرور، در همه جا و برای همه، یک داستان قهرمانانه است. چطور میتونم بقیه باشم؟ مناطقی که شخصیت های ما در آن قرار دارند با احساسات بد و بدبختانه اشباع می شوند. آنها نگاه می کنند، لبخند می زنند، گول زدن می کنند و بیشتر و کمتر صحبت می کنند. با این حال، در یک نگاه دوم، این پمپ، این لبخند open-end بسیار ... فاسد شده است. بحث شایعات به نفع خود خطاب می شود، خنده پسند به طوری مضحک چگونه نادرست و پمپ از اتاق و لباس می آید علاوه بر شمع بدهی که غالب شخصیت های خود می باشد. این @ revolution @ به عنوان غیرقابل خواندن خواندن خواندن است. دروغ، ليبراليسم، لكنت، لينكنا، انتقاد بسيار آسان است، اما در اينجا فقط به همان اندازه اهميت دارد كه درگير شود. این خیلی غم انگیز است، اما درست است. چند نفر می توانند بگویند که هرگز این نکته ها را ندیده اند؟ بهتر است پاسخ ندهید و حتی دروغگو نباشید. واقعیت این است که ماکیاسی های در حال انجام بکی در هزینه همسایه جذاب هستند. من حتی نمیتونستم ازش متنفرم خیلی خنده دار بود که ببیند سیم از عروسک هایش را کشف می کند، وانمود می کند که قربانیانش را گول می زند و مانند یک بازیگر فاسد گریه می کند. من نمی دانم که من در مورد من چه می گویند، اما ... Amelia بسیار عجیب و غریب بود. Amelia، با ابتکار او، آزادی آزاد او، عشق بدون قید و شرط، اغلب غیر قابل تحمل بود. ذهن و حماقت درباره Dobbin چیست؟ فقرا Dobbin با، با عشق بی قید و شرط او و بدون امید و وفاداری خود را assoluta.Ã غیر ممکن نیست به دور از محله های فریب او انجام می شود، از داستان های او، و با جاذبه های بدنام خود را. Thackeray شخصیت های خود را در یک روش عالی مشخص می کند و ما را به شیوه ای بسیار آهسته نشان می دهد که در چه حد فروتنی است. و هیچکدام از ما از این انتقاد از مطالعه حذف نشده اند؛ چرا که هر کس که کمتر، همه ما بخشی از منصفانه است. Ah، Vanitas vanitatum! چه کسی از ما در این دنیا خوشحال است؟ چه کسی تا به حال خواسته های خود را برآورده کرده است و یا با رضایت آنها راضی است؟ بیایید، بچه ها، پرده ها را برداریم و عروسک ها را بگذاریم: کمدی تمام شده است. آخرین چیزی: نسخه من نادرست است. بخش زیبایی شناختی رمانهای بور به خوبی ترجمه شده است. همان طوری که متن چاپ شد، شوخی به نظر من فروتنانه من است. اما اگر شما بتوانید روی این چشمان بسته بشوید، اعتقاد دارم که شما نمیتوانید همان کار را با ترجمه انجام دهید، که من فکر میکنم عدالت را به رمان تحمیل نکنم.
مشاهده لینک اصلی